ورامین پورتال جامع شهرستان ورامین
رحیم مخدومی:
امروز مردی در ورامین به آرامش رسید که مایه آرامش همه بود. یک ورامین بزرگ بود و یک جعفری منش بزرگتر از ورامین.
درد – هر روز- او را بزرگ و بزرگتر می‌کرد. آن چنان که روحش نه در ورامین و تهران بلکه در ایران و این کره خاکی هم نگنجد و هوای پیوستن به “عرضها السموات و الارض” به سرش بزند. امروز محمد جعفری منش پیوست. پیش از این برادرش علی پیوسته بود.
در گرماگرم سالهای دفاع هشت ساله که محمد مسؤول اعزام نیروی شهرستان ورامین بود. یک بار چشم باز می کند و می بیند این همه کلاه برای سرهای شیدایی دوخته اما سر خود بی کلاه مانده است. دفتر و دستک اعزام را به دیگری سپرده، به صف مردان باکلاه می پیوندد. آن قدر عجول که خیلی زود در باغ شهادت را می گشاید تا به تأسی از برادر کوچکترش “علی”، شهید میدان چکاچک شمشیر شود.
و شد!
محمد را با همان لباس مقدس آغشته به خون و عطر عرق خط اول نبرد، درون تابوت گذاشتند تا همراه شهدای دیگر راهی شهر و دیار خود کنند.
اما خدا یکی از سربازان خاکی‌پوش خودش را مأمور کرد تا سرنوشت دیگری برای او رقم بزند. سرنوشتی سخت، سخت و خیلی سخت! آنچنان که جفت کلیه هایش را از دست بدهد، همواره دیالیز شود. یک چشم و یک پا و سینوس های صورت و کام دهانش را بردارند. با این حال همچنان بدنش پناهگاه ترکشها باشد! و …
سید نصرالله باریکانی که خود نیز بعد از این ماجرا به شهادت رسید، چشمش می خورد به اسمی که روی تابوت نصب شده؛ محمد جعفری منش اعزامی از ورامین. تابوت در زیر چندتابوت دیگر بود و همه سوار بر ماشینی که قصد عزیمت به شهرستان داشت.
این مأمور خاکی‌پوش الهی به قول ما کوچه بازاری ها گیر سه پیچ می دهد که الّا و بلّله باید تابوت را بیاورید پایین، درش را باز کنید و من با محمد خداحافظی کنم. او مسؤول اعزام من به جبهه بوده. مسؤولین برای این که سید اولاد پیغمبر را از خود نرنجانند، تسلیم می شوند.
سید موقع وداع متوجه علایم حیات در محمد می شود و قس علیهذا.
پس از این ماجرا، او چندین بار دیگر به جبهه رفت. تا این که جنگ به پایان رسید اما برای محمد پایانی در کار نبود؛ آغازی دیگر و بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر.
امروز محمد جعفری‌منش بعد از حدود ۳۰ سال صبوری، از میان ما مردم ورامین می‌رود تا سیره‌اش را به آزمون بگذارد. مثل هزاران شهید دیگر که سیره هایشان آزمون زندگی ماست؛
ای بازمانده‌ها بعد از ما چه کردید؟
