بچه ها مرتضی را به اسم مجتبی کچویی میشناختند او فردی بسیار آرام و با تقوا بود و حضوری فعال در پایگاه داشت برای خانوادهاش اهمیتی خاص قائل بود و در کارها به پدرش فوق العاده کمک میکرد. آن شبهایی که ما در پایگاه میخوابیدیم شهید بعد ازنماز صبح خواب نداشت و مضطرب بود مرتب از پنجره بیرون را نگاه میکرد و به محض اینکه هوا کمی روشن میشد برای کمک در کارهای پدر از پایگاه بیرون میرفت و در واقع شاید بزرگترین و مهمترین رمز موفقیت مرتضی احترام و رفتار فوق العادهاش نسبت به پدرش بود.
منبع : لاله های سجاد