ورامین پورتال جامع شهرستان ورامین
فارس : تصاویر به جای مانده از دوران دفاع مقدس هر کدام دارای خاطرات بسایر جذاب و دلنشین است که بیان آن حس وحال عجیبی در انسان ایجاد می‌کند . مانند همین تصویری که در متن این مطلب مشاهد می‌شود. در این تصویر سه شهید ( آبشناسان، کاوه و قمی کردی) حضور دارند که ابتدا زندگی نامه آنها را برای شما بیان می‌کنیم و در پایان هم خاطره مربوط به این تصویر را برایتان خواهیم آورد.
از راست: شهیدان محمود کاوه، علی قمی کردی، حسن آبشناسان
* امیر شهید حسن آبشناسان: وی در سال ۱۳۱۵ در در تهران به دنیا آمد. دوران کودکی را با تحصیل در مدرسه سپری کرد و درسال ۱۳۳۶ با اخذ مدرک دیپلم وارد دانشکده افسری شد. در سال ۱۳۳۹ با درجه ستوان دومی فارغ‌التحصیل گشت و یک سال بعد دوره مقدماتی را به پایان رساند. پس از آن، در اولین دوره «رنجر»، «دوره‌های عالی ستاد فرماندهی»، «دوره‌های چتربازی و تکاوری» در داخل و خارج کشور، شرکت نموده و تمامی این مراحل را با موفقیت پشت سر گذاشت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به درجه سرهنگی ارتقاء یافت و فرماندهی «یگان جنگهای نامنظم در قرارگاه سیدالشهدای ارتش» را بر عهده گرفت.
شهید آبشناسان با تشکیل سپاه، نیروهای جدید را در «آموزشگاه سعدآباد» تحت تعلیم خود قرار داد و در سال ۱۳۶۳، مطابق حکم رسمی «قرارگاه رمضان»، فراهم نمودن زمینه‌های آموزش جنگهای نامنظم سپاه به وی واگذار گشت.
وى از اولین روزهاى جنگ تحمیلى به منطقه جنوب اعزام شد و موفقیت هاى بسیارى در جنگ هاى نامنظم کسب و اولین اسراى عراقى را به اسارت گرفت. چندى بعد در یکی از عملیاتها از ناحیه کتف مجروح شد ولى براى مداوا در بهدارى توقف نکرد و از آن به بعد اهالى دشت عباس به وى لقب شهید صحرا را دادند.
ایشان به علت همین فداکارى و زحمت ها به فرماندهى قرارگاه حمزه سید الشهدا منصوب شد و با اتحاد صمیمانه ارتش و سپاه به پیروزى هاى چشمگیرى نائل شد که پیام تاریخى امام(ره) براى رزمندگان قرارگاه را در پى داشت. حسن آبشناسان در عملیات پیرانشهر، سردشت و بانه، شرکت کرد و از هم‌رزمان نزدیک محمد بروجردی بود. در سال ۱۳۶۴، در حالیکه فرماندهی لشگر ۲۶ نوهد، فرماندهی قرارگاه حمزه و لشگر ۳۳ نیروهای مخصوص را بر عهده داشت، همزمان با عملیات قادر، در منطقه «لولاند» بر اثراصابت ترکش به شهادت رسید.
* شهید محمود کاوه: در خرداد هزار و سیصد و چهل در خانواده‌ای مذهبی‌دیده به جهان گشود. پس از تحصیلات ابتدایی همراه پدرش خدمت مقام‌معظم رهبری در مسجد امام حسن مجتبی می‌رسند و ایشان‌می‌فرمایند: «اگر محمود دروس کلاسیک را به اتمام برساند و سپس به‌دروس حوزوی بپردازد بهتر است.» پس از آن در مدرسه راهنمایی«غزنوی»، ثبت نام و به ادامه تحصیل مشغول شد. بر اثر شرکت در جلسات علمای مبارزی همچون شهید هاشمی‌نژاد وشهید کامیاب، تفکر مبارزاتی او شکل می‌گیرد و با شروع تظاهرات خیابانی‌در سال ۱۳۵۷ در راهپیمایی‌ها تا مرز شهادت پیش می‌رود. با تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی عضویت در این نهاد مقدس رابرمی‌گزیند و پس از گذراندن دوره‌ی آموزش، به عنوان مربی تاکتیک پادگان‌امام رضا انتخاب گردید. همزمان با عزیمت حضرت امام به جماران، به عنوان سرپرست یک‌گروه بیست نفره جهت حفاظت از بیت امام، به تهران اعزام می‌شود. با شروع جنگ تحمیلی، وارد عرصه‌ی نبرد با ضدانقلاب داخلی شده ودر بدو ورود به سقّز، مسؤولیت خطیر گروه اسکورت را بر عهده گرفته و بااتّخاذ تاکتیک‌های هجومی و چریکی به عنوان اولین فرد، عملیات‌ضدکمین را علیه ضدانقلاب در کردستان طراحی و اجرا و در مدتی اندک،وضعیت نبرد در شهر سقّز و حومه‌ی آن را به نفع نیروهای خودی تغییر داد. وی در سمت فرماندهی عملیات سپاه سقّز، با اجرای عملیاتهای‌چریکی، دشمنی را که بر شهر سیطره یافته بود، آواره‌ی کوهها نمود. همزمان با تشکیل تیپ ویژه‌ی شهدا توسط سرداران شهیدمحمدبروجردی و ناصر کاظمی، محمود به عنوان مسؤول عملیات تیپ‌معرفی گردید و ضربات مهلکی را بر پیکر ضدانقلاب وارد ساخت. با تعیین‌مبلغ هنگفتی به عنوان جایزه برای به شهادت رساندن کاوه از سوی دشمن‌نام محمود کاوه، بر سر زبانها افتاد. آزادسازی شهر بوکان و سپس جاده‌ی مهم و حیاتی پیرانشهر سردشت،از جمله عملیاتهای گسترده‌ای است که با فرماندهی و جانفشانی او انجام‌گرفت. با شهادت شهیدان کاظمی، گنجی‌زاده و بروجردی، سکان فرماندهی‌تیپ ویژه‌ی شهدا در سال هزار و سیصد و شصت ودو به او سپرده شد. در همین سال علاوه بر نبرد با ضدانقلاب، اقدام به انجام عملیاتهای‌برون مرزی والفجر دو وسی و چهار نموده و مناطق مهمی از میهن اسلامی را آزادساخت. با حاکم شدن آرامش و امنیت بر کردستان، تلاش خود را معطوف‌مبارزه با ارتش عراق نمود و در عملیاتهای بدر، قادر، والفجرو کربلای‌صحنه‌های غرور آفرینی را آفرید. آخرین مجروحیت وی در تک حاج عمران بود که در یک نبرد تن به تن‌با دشمن بعثی ترکش نارنجک به سرش اصابت کرد. محمود کاوه در یازدهم شهریور ماه ۱۳۶۵ در سن ۲۵ سالگی، هنگامی‌که به منظور تصرف ارتفاعات مهم ۲۵۱۹، پیشاپیش رزمندگان اسلام درحرکت بود، در اثر اصابت ترکش خمپاره، به فیض عظیم شهادت نایل آمد.
* شهید علی قمی کردی: سال ۱۳۳۹ در شهر مقدس قم به دنیا آمد و ۲۴ سال بعد درکردستان به درجه ی رفیع شهادت نایل آمد . در دوران انقلاب شکوهمند اسلامی ،هنگام پخش اعلامیه و نوار ،مورد اصابت گلوله مزدوران رژیم قرار گرفت و به شدت مجروح شد . و این جراحات باعث شد یک پای ایشان مقداری کوتاه شود . پس از انقلاب نیز هنگامی که ایشان مشغول آموزش نظامی به نیروها بودند ،از ناحیه پای سالم خود به شدت شکستگی استخوان پیدا می کند و به همین دلیل تا لحظه شهادت از ناحیه پاهای خود ناراحتی و مشکل داشتند .علی رغم مخالفت مسئولان با حضور ایشان در «کردستان» به دلیل وضعیت جسمانی وی ،او بی توجه به هشدار ها و توصیه ها به همراه شهیدان« بروجردی »،«کاظمی»، «محمود کاوه» و «علی گنجی زاده» عازم «کردستان» شد و تیپ ویژه شهدا را که بعد ها تبدیل به لشگر شد .پایه گذاری نمودند و تا سال ۶۳ در سمت فرماندهی عملیات و قائم مقام تیپ مشغول فعالیت بود . پس از شهادت وی تلاش خانواده اش برای یافتند وصیتنامه از او به نتیجه نرسید .تا اینکه شهید «محمود کاوه» در خواب شهید« قمی» را می بیند و «علی» به او می گوید که وصیت نامه ام لای یکی از کتاب هایم قرار دارد و نام کتاب را نیز به شهید« کاوه» می گوید .شهید «کاوه» به منزل او در پیشوای ورامین می رود و وصیت نامه را در میان اوراق همان کتاب می یابد.
علی را در قطعه ۲۴ به خاک سپردند ،بالای قبر چمران و کنار قبر حاجی پور . همان جایی که بار ها رویش نشسته و به برادرش گفته بود :یک روزی مرا درست همان جا دفن خواهند کرد . پدرش که امام جمعه پیشوای ورامین بود تا چندی پیش ،هر شب جمعه بر سر مزار فرزندش روضه ابا عبد الله می خواند .اینک آن روحانی آزاده به دیار باقی شتافته ،امید است که با فرزند مجاهد خود محشور شود .
علی را تهدید کرده بودند اگر به کردستان بروی حقوقت را قطع می کنیم ،اما او رفت و پس از شهادتش معلوم شد حتی یک بار برای گرفتن حقوق ،اقدام نکرده است .
وقتی کتاب «کوچ لبخند»، سیره زندگی و خاطرات شهید علی قمی کُردی، قائم‌مقام تیپ ویژه شهداء را می‌نوشتم. یکی از دوستان و دوستداران علی‌آقا می‌گفت؛ شهید حسن آبشناسان در جمعی سخنرانی می‌کرد که «اگر در این دنیا کار خوبی نکرده باشم، به خوبی یک کارم ایمان دارم و آن رصد محمود کاوه است.
محمود کاوه نیز در جمع رزمندگان می‌گوید: «اگر من در این دنیا هیچ کار نیکی نکرده باشم به نیک بودن یک کارم ایمان دارم و آن هم رصد ستاره‌‌ای است به نام علی قمی کُردی»
به قلم حسین قرایی
