ورامین پورتال جامع شهرستان ورامین
شکیبای مکرّر
تقدیم به شهید سعید مهتدی
طاهره ده پایینی
می سوزی و از سوختنت دل نگران است
یک شهر که از جمله ی عاشق شدگان است
ای حنجره ات سرخ! شکیبای مکرّر !
می سوزی و از چشم تو خورشید روان است
در گیر تواند آینه ها تا بنشانی
خود را به تماشای جهانی که در آن است
در بدرقه ات آب و غزل، آینه و عشق
مجموعه ای از حادثه ای سرخ زبان است
پرواز به یک شیوه ی مستانه تر امشب
تعبیر غزل های شبی پر هیجان است
حالا که به سر منزل مقصود رسیدی
حالا که همه پنجره ها رو به جهان است
خندیدن پرواز مبارک، سفرت خوش
ققنوس به خاکستر تو جامه دران است
می سوزی و از سوختنت دل نگران است
یک شهر که از جمله ی عاشق شدگان است
———————————-
تو را می نویسم
تقدیم به شهید اسکندر جعفری
طاهره ده پایینی
بوشهر، کودکی ات را
از دیوارهای کاهگلی بالا می کشد
تنت را در خنکای بندر
وقتی در آب غوطه می زنی
می بوسد.
دست هایت را
بر نخل ها رها می کند
تا نان به خانه بیاوری.
بوشهر
بزرگت می کند و به جنگ می فرستد.
سال ها بعد
بانو پیشانیت را می بوسد و
به خدا می سپارد و شب ها
در گوش کودکان
لالایی نیامدنت را
دق می کند.
روزها بعد
جنگ
در بطن سرخ خود
دست هایت را به اسارت می برد
زخم های معده ات را
عمیق تر خنجر می زند.
خانه ات فقر دلخراشی دارد اسکندر!
خانه ات نان می خواهد
خانه ات مرد می خواهد اسکندر!
سربازها شلاق می زنند.
سربازها سرت را می جوند.
سربازها
قلبت را نشانه می گیرند.
در نامه های دروغینی
زنت را می کشند و
خانه ات را زیر راکت های دشمن
دفن می کند.
سربازها
دلت را شکنجه می دهند و
روحت را داغ می زنند.
می دانم این دردها برای تو کم نیست.
می دانم
قلبت دارد منفجر می شود.
نه!
اسکندر! این نامه ها که صلیب می آورد
چیزی را ثابت نمی کند.
خانه ات هنوز ایستاده و
مرد می خواهد.
نه! آتش نه اسکندر!
که مرا می سوزاند نه تو را!
خودکشی نه!
که مرا می کشی.
گویی جهان دست در دست سربازان
قصه ات را تلخ تر می کند.
و شعله ها
چون گوی غلطانی
تو را می چرخانند.
می چرخی و برادرانت
می دانند و خاموش …
خاک غریبه!
این امانت را در تو می کارم
تا روزی که سرزمینم را
با چشم های ترم می شویم
برگردانمش.
سال ها بعد
بوشهر خاکسترت را
توتیا می کند و
بر چشم هایش می کشد.
امروز
تو را می سوزم و می نویسم.
