خاطرات شهید حجت الله خلیلی / تب جبهه …

تب جبهه

شهید حجت الله خلیلی

در زمان تظاهرات و راهپیمایی، پلاکارد و وسایل صوتی و بلندگوها را که در منزل نگهداری می کرد بیرون می کشید و بدون خوردن صبحانه تا پایان روز تلاش می کرد.

او در پانزده سالگی به جبهه رفت، اعتقادی راسخ داشت و ایمان و قناعتش زبانزد بود. به قول مادر، هرگز فکر شکم نبود. بلکه سهم غذای خود را به کردهای محروم می بخشید. او با این کار، آنان را شیفته ی خود کرده و به صف رزمندگان جذب کرده بود، یک بار وقتی به مرخصی آمد، تب شدیدی داشت. با این حال تنها چیزی که توانست به او جان تازه بدهد، مارش حمله بود. با شنیدن مارش، لباسهای خود را پوشید، وسایل مختصر همیشگی را برداشت و به جبهه بازگشت. حدود دو سال جوانمردانه می جنگید و در آخرین مرخصی، عکس خودش را قابل گرفت و آن را به خواهرش داد و   گفت؛ من این بار شهید می شوم.

وقتی در منطقه ی غرب متوجه می شود منافقین دو پاسدار را به طرز فجیعی به شهادت رسانده اند، شبانه به مقر آن ها حمله کرده و به اتفاق چند رزمنده، ده نفر از آنان را به هلاکت می رساند. چند روز بعد در یکی از راهپیمایی ها توسط دشمن شناسایی شده و به شهادت می رسد.

یک بار مادر به سختی مریض بود، در عالم خواب دید؛ به دکتر مراجعه کرده اما درد خود را به او نمی گوید. هنگام خروج حجت را می بیند و وقتی از خواب برمی خیزد، متوجه می شود مریضی اش برطرف شده است.

مادر می گوید: «لباس هایش را الان داخل کفنم گذاشته ام. قبلاً تعدادی از مریض ها توسط همین لباس ها شفا گرفته اند. بعضی ها می آیند این لباس ها را با خود می برند و زیر سر مریض می گذارند، همین کار باعث شفای بسیاری از مریض ها شده است.»

یک بار حال مادر در اثر یک عمل جراحی رو به وخامت گذاشت اما لحظاتی بعد به طور غیرمنتظره به هوش آمد و سلامتی خودش را دوباره بدست آورد. این مسئله دکترها را متعجب کرد وقتی جویای علت این وضعیت غیرطبیعی شدند مادر گفت: «من از شهیدم شفا گرفتم. در عالم بی هوشی دیدم کنار رودخانه لباس می شویم، حجت در حال بازی کردن با آب رودخانه بود. ناگهان آب لباس هایم را با خودش برد. اما حجت آنها را گرفت و دوباره به دستم داد. در همین حال به هوش آمده و دیدم حالم کاملا خوب شده است.

—————————-

منبع : کتاب “قرار پرواز” نوشته ی رضا عبداللهی صابر